อย่างที่หลายๆ คนอาจจะทราบกันว่าการทำเบียร์ในประเทศไทย ต้องมีเครื่องจักรที่มีกำลังผลิตได้อย่างน้อย 10 ล้านลิตรต่อปี น้อยลงมาหน่อยก็คือ Brewpub หรือร้านขายเบียร์สด (ไม่สามารถบรรจุขวดได้) ก็มีขั้นต่ำที่ 100,000  ลิตรต่อปีซึ่งทำให้การจะขออนุญาตเป็นโรงงานผลิตเบียร์, ร้านขนาดเล็กและกลางเป็นไปไม่ได้เลย

พอกระแสคราฟท์เบียร์มาจากทางฝั่งอเมริกา เราคนไทยที่สนใจจะผลิตเบียร์เองเพื่อจำหน่ายก็ต้องหาหนทางเพื่อจะผลิต หลายทีมต้องเดินทางไปผลิตยังต่างประเทศแล้วนำเข้ามา ขั้นตอนก็คือไปหาโรงเบียร์ที่รับทำเบียร์ตามสูตรที่เราคิดขึ้น จากนั้นเปิดบริษัทนำเข้าในประเทศไทย นำเบียร์เข้ามาเหมือนว่าเป็นเบียร์นำเข้าจากต่างประเทศ เป็นความขำขื่น น่าเศร้า น่าสงสารที่ Brewer(คนต้มเบียร์) ต้องออกไปทำแล้วนำเข้ามา ทั้งที่เราควรจะผลิตได้ในประเทศ สร้างงานสร้างรายได้ให้พนักงาน ลูกจ้าง แล้วก็เสียภาษีให้รัฐ

หนึ่งในนั้นทีมคนไทยที่ใช้อีกวิธีคือไปเปิดโรงงานเบียร์เองที่ต่างประเทศ ผลิต แล้วนำเข้ามาขายในไทย แบรนด์นั้นก็คือทีมคนหัวแข็ง ‘StoneHead’ ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าแรกที่เปิดโรงงานในต่างประเทศ(เกาะกง กัมพูชา)

ทริปนี้ก็เลยเกิดขึ้น จากการที่พี่ชิต (Chit Beer) ได้ชักชวนทีมงาน มิตรสัมพันธ์ (Brew Pub ที่กำลังอยู่ในขั้นตอนการทำเรื่องก่อสร้าง) เดินทางไปเยี่ยมชมโรงงาน StoneHead ซึ่งนับเป็นการเดินทางไปกัมพูชาเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมเลยครับ

เราเริ่มต้นออกเดินทางในคืนวันพุธขับรถฝ่าสายฝนเดือนกันยายนไปบนถนนมอเตอร์เวย์ ใช้เวลาราว  2 ชั่วโมงเกือบๆ ครึ่ง ก็มาถึงพัทยา พอมาถึงก็แวะไปนั่งคุยและจิบเบียร์กันที่ร้าน My Style ร้านนี้มีขายคราฟท์เบียร์นำเข้าอยู่หลายตัว อาหารก็อร่อยดี พิซซ่าเด็ดเลย เสร็จดึกๆ หน่อย เราก็เข้านอนที่โรงแรมของพี่วัฒน์ Wizard Brew แถวพัทยาใต้

เช้าวันต่อมาก็ทานอาหารเช้าของโรงแรม สายๆ พี่ชิตเดินทางมาสมทบจนครบทีมก็ออกเดินทางเวลาเกือบเที่ยงโดยรถตู้ของโรงแรมพี่วัฒน์  ผ่านระยอง จันทบุรี จนมาถึงตราด ตอนแรกเราคิดว่าจากพัทยาไปตราดไม่ไกล นั่งไปนั่งมานานเหมือนกันแฮะ 3 โมงกว่าเกือบ 4 โมง ข้าวกลางวันยังไม่ได้ทาน เริ่มหิว หิ้วท้องไปถึงชายแดนไม่ไหวแน่ สุดท้ายตกลงกันว่าหาอะไรรองท้องกันง่ายๆ ก่อนดีกว่า

แวะเข้าร้านนึงเป็นร้านหมูกระทะ ถามคุณป้าเจ้าของร้านว่าด่านปิดกี่โมงป้าบอก 5 โมง แม้มีเวลาน้อยนิดคุณป้าก็ยังพยายามเชียร์ให้กินหมูกระทะให้ได้ ดูเวลาแล้วไม่ทันแน่ เลยเป็นสั่งข้าวผัดกันทุกคน อร่อยดี ข้าวผัดแห้งๆ แต่นุ่มๆ ป้าบอกว่าใช้วิธีนึ่งก่อนผัด ระหว่างนั้นก็หาข้อมูลว่าด่านบ้านหาดเล็กปิดกี่โมงได้ความว่า 4 ทุ่ม เพื่อความชัวร์ line ถามคุณสลิ่ม brewer ของ Stone Head อีกทีดีกว่า ตกลงปิด 4 ทุ่มแน่ สบายใจแล้วครับ

จากร้านหมูกระทะนั่งรถต่ออีก 1 ชั่วโมงก็มาถึงชายแดนตอน 5 โมงตรงพอดี เป็นตรงแหลมสุดฝั่งตะวันออกในแผนที่ประเทศไทย พวกเราลงจากรถตู้เอาใบขาออกกรอกแล้วก็ยื่นตรง ต.ม. มีแสตมป์ที่พาสปอร์ตด้วย ปั๊มเสร็จก็เดินข้ามมากลายเป็นประเทศกัมพูชาแล้วครับ ตอนแรกเราได้ยินชื่อเกาะกง คิดว่าโรงงานจะไปอยู่บนเกาะ จริงๆ แล้ว เกาะกงเป็นชื่อจังหวัด คือมีส่วนที่ไม่ได้เป็นเกาะด้วย โรงงานตั้งอยู่บนแผ่นดินใหญ่ ส่วนเกาะกงจริงๆต้องข้ามทะเลไปครับ

ยืนรอทีมงาน StoneHead อยู่ตรงชายแดนซักพัก ทีมงานมาถึงพร้อมรถกระบะ กระโดดขึ้นนั่งหลัง ชมกันดูว่ากัมพูชาเป็นยังไง ตรงด่านถนนค่อนข้างใช้ได้ มีตึกใหญ่ๆ หลายตึก ได้ยินมาว่าเป็นคาสิโน หลุดจากด่าน ถนนเริ่มไม่ค่อยโอเค มีหลุมบ่อบ้าง สองฝั่งเป็นทุ่งนา ทุ่งหญ้า  มีบ้านเล็กๆ ซักพักก็ผ่านเขตอุตสาหกรรมพิเศษ (Koh Kong Special Economic Zone) เห็นโรงงานขนาดใหญ่อยู่ไกลๆ หลังรั้ว

จากนั้นก็ถึงด่านเก็บเงิน เป็นค่าใช้สะพานขนาดยาวข้ามทะเล วิวสวยงามมาก เหมือนแม่น้ำขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา ลมแรงดี ลงจากสะพานก็มาเจอสี่แยก เหมือนตรงนี้จะเจริญสุดของเมือง มีตึก 4-5 ชั้น มีธนาคาร มีร้านสะดวกซื้อ ระหว่างทางจะเห็นป้ายโฆษณาเบียร์เยอะมาก คือมีทุก 50 เมตร มีทุกร้าน จากถนนใหญ่เลาะไปเลาะมา ก็มาถึงโรงงาน StoneHead ครับ

แว้บแรกรู้สึกไม่เหมือนในหัวที่คิดไว้ ต่างจากที่เคยเห็นรูปที่แชร์มานิดหน่อย ขนาดโรงงานไม่เล็กไม่ใหญ่ ฝั่งขวามือเป็นบ้านที่ดัดแปลงกลายเป็นออฟฟิศ ห้องครัว ห้องน้ำและห้องนอนของทีมงาน ฝั่งซ้ายมือเป็นตัวโรงงานเบียร์ มีหม้อต้ม หม้อหมัก เครื่องบรรจุ ด้านหลังมีเครื่องปั่นไฟ ถังน้ำสำรอง เครื่องกรองน้ำ RO มีมุมชิลล์เล็กๆ คือเครื่องเสียงขนาดย่อมๆ พร้อมเปลญวน

ตอนที่ไปถึงคุณสลิ่ม Brewer ต้มแบทช์วันนี้เสร็จแล้ว กำลังเคลียร์มอลต์ และทำความสะอาด ทีมงาน StoneHead ก็พาทีมมิตรสัมพันธ์เดินสำรวจและอธิบายคร่าวๆ รวมถึงได้ชิมเบียร์สเตาท์จากถัง ferment ด้วย คุยๆ กันซักพักก็นั่งรถฝ่าความมืดไปทานข้าวเย็นกันที่ร้านดังของเมืองที่โรงแรม Asian Hotel ชื่อร้านว่า Baan Peakmai ก่อนเข้าร้านแวะเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่ติดกัน ซื้อเบียร์กระป๋องมาลองกันมาเป็น 10 กระป๋อง ราคาต่อกระป๋องถูกมากครับ 20 บาท บวกลบ

ชอปเบียร์เสร็จก็เดินเข้าร้านข้าว บรรยากาศร้านคล้ายๆ ร้านข้าวต้มระดับกลางๆของเรา ไม่มีแอร์ โต๊ะใหญ่ ลูกค้าเกือบเต็มร้าน เมนูมีรูปประกอบและมีภาษาไทยด้วย ได้ลองชิมเมนูที่เป็นอาหารกัมพูชาชื่อ ล๊อกแล๊ก เป็นเนื้อวัวหั่นเต๋า เอาไปผัดซอส แล้วใส่จานมาเสิร์ฟพร้อมฟราย มะเขือเทศ และ ไข่ดาว อร่อยดี อีกจานเป็นยำหอยแครงใส่มะม่วง หอยสดมาก ผมทานไปหลายตัวเลย กลัวท้องเสียเหมือนกัน แต่มันอร่อยจริงๆ ซัดไปซะเยอะ มีได้ลองชิมแกงเปรี้ยวๆ คล้ายแกงส้ม แล้วก็มีเนื้อแดดเดียวกับปูผัดผงกระหรี่

จากร้านข้าวทีมงานพาไปร้านริมทะเลที่เราข้ามสะพานมา เป็นลานอิฐบล็อกกว้างๆ ตรงทะเลไม่มีหาดให้เดิน ความสวยงามคือเก้าอี้ชายหาดสีๆ ที่ทำให้นึกถึงบางแสน เจ้าถิ่นสั่ง สะโกอัง มาให้ทาน เป็นเนื้อเสียบไม้ปิ้ง ทานกับผักดองและน้ำจิ้มเค็มๆ หวานๆ (คาดว่าเป็นพริกไทยผสมผงชูรส ฮ่าๆ ) ส่วนชื่อ สะโกอัง สะโก-วัว / อัง-ปิ้งย่าง สาวแม่ค้าเปิดเพลงไทยจากลำโพง MP3 ให้เราฟังแกล้มเบียร์ Anchor ที่หมดเป็นถาดๆ ก็ไม่เมา นั่งอยู่ชั่วโมงกว่าๆ ฝนลงก็เลยกลับโรงแรม กินกันต่อในห้อง ก่อนจะแยกย้ายกันนอน

เช้าวันรุ่งขึ้นทีมงาน StoneHead ขับรถมารับพวกเราไปยังร้านอาหาร ทานข้าวเช้าเบาๆรองท้องเป็น ขนมปังฝรั่งเศสใส่หมูยอ อารมณ์แบบ Bahn Mi ของเวียดนาม สั่งกาแฟดำมาทานด้วย รสหวานเจี๊ยบ ผสมขมแบบไหม้ๆ ฝั่งตรงข้าม มีข้าวเหนียวปิ้งไซส์บึ้มๆ ราคาสิบบาทขาย ผมซื้อไส้เผือกมา 2 ชิ้น รสชาติโอเค ตัวเผือกไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ครับ

ทานเสร็จเราก็เดินทางไปที่ StoneHead กันอีกรอบ คุณสลิ่มเริ่มต้มไปแล้ว เราก็ได้ดูช่วงต่างๆ ของการต้ม ดูขั้นตอนและอุปกรณ์ มีโอกาสได้เข้าไปชมห้องเย็นที่เก็บเบียร์เอาไว้ก่อนนำเข้าไทย แล้วก็นั่งคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย จนบ่ายๆ ก็ถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับครับ ร่ำลากันเรียบร้อย ก็เดินทางต่อไปยังร้านอาหารริมทะเลอีกหนึ่งร้าน มองเห็นสะพานยาวๆ ที่เราข้ามมาด้วย

ร้านนี้ชื่อ Cafe Laurent เจ้าของเป็นฝรั่ง ราคาอาหารค่อนข้างสูง ได้ทานล๊อกแล๊กอีกมื้อ ทานพิซซ่า อร่อยดีครับ กินกันจนอิ่มก็ไปแวะร้านสะดวกซื้อก่อนกลับ ซื้อเบียร์ซื้อเหล้ากันไป ราคาประหยัด ซื้อกันยกถาดเลยครับ เสร็จก็นั่งหลังกระบะฝ่าแดดยามบ่ายกลับไปยังชายแดนเพื่อเดินกลับเข้าไทย

ร่ำลาทีมงานที่มาส่งอีกครั้ง ก่อนออกเดินทางกลับด้วยรถตู้คันเดิมจากชายแดน ใช้เวลาอีกประมาณ 5 ชั่วโมงก็กลับมาถึงพัทยา แล้วก็บึ่งรถกลับบ้าน ขากลับฟ้าโล่งขับแป๊บๆ ก็ถึงบ้าน

นับเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆ ครับ นับถือใจทีม StoneHead ทุกๆ คนที่ต้องไปอยู่ไกลบ้าน เดินทางลำบากและกันดาร คือไม่ค่อยจะศิวิไลซ์เท่าไหร่เลย สิ่งบันเทิงก็แทบจะไม่มี สู้ด้วยใจและแรงกายจริงๆ นับถือครับ

 

 

 

 

รูปโรงงานอาจจะเอามาให้ดูได้ไม่หมด เนื่องจากเกรงใจทาง Stone Head ครับ น่าจะเป็นความลับทางการค้า เลยไม่กล้าเอาลงครับ (นี่ก็ลงเยอะไปแล้วรึเปล่า ฮ่าๆ)

สุดท้ายขอขอบคุณทีมงาน StoneHead ทุกท่าน ขอบคุณพี่ชิต, พี่วัฒน์, พี่อาร์เทอร์ และทีมมิตรสัมพันธ์ทุกๆ ท่านที่ได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันครับ ขอเป็นกำลังใจส่งแรงเชียร์ให้ StoneHead อีกครั้งครับ ขอบคุณครับ